Verhalen

Pete Hegseth sprak op Quantico Viriginia de Amerikaanse generaals toe. 

De twee walnoten in de tuin van Cristel blijken Iraanse immigranten

In de christelijkheid van veel MAGA fans drijft op de zonden van de ander, niet op vergeving. Ondertussen is hun messias schuldig aan alle zeven hoofdzonden. 

Dat een demonstratie gisteren uit de hand liep, lag aan een groepje voetbalvandalen.

Deze week verscheen het rapport van een onafhankelijke onderzoekscommissie over Gaza. Ons kabinet blijft voorzichtig. 

Niet iedereen in Engeland is blij met de komst van Trump

De onderbrekingen van de Vuelta door protesten raakten mij als wielerliefhebber ook, maar er is toch zeker meer dan brood en spelen. 

Wie vrede wil benoemt een ministerie van Oorlog?

Ze kocht een ets als verlovingsring

Als de feiten er niet meer toe doen

Het is crisis bij het Amerikaanse RIVM.

 
In de beleving, de donkere kamer van het Bartimeus in Zeist, waar je kunt ervaren hoe het is om te leven met een visuele beperking ontmoet ik José Fijneman. José(48) werkt als vrijwilliger in Doorn op jonge leeftijd wordt bij haar ontdekt dat ze een degeneratieve oogziekte heeft die haar uiteindelijk blind maakte.

Soms lijkt het beter om de dingen klein te houden, de focus te leggen op de dingen waar je wel invloed op hebt.

Trump maakt zich zorgen over de schoonheid van ons landschap. Al die windmolens, er moet iets aan gebeuren.

Wat zou de Joodse Nobelprijs winnares voor de literatuur Szymborska denken over wat er nu in Gaza gebuert?

Samen met Cristel bracht ik een paar jaar geleden een vakantie door in Caromb aan de voet van de Mont Ventoux. 's Avonds dronken we er weleens een glas wijn bij Bar Le Casino. 

De eenogige cycloop die op intimiderende wijze boven de verzengende hitte van de Provence uittorent. 

De woorden op de herdenking van de genocide in Srebrenica lieten me achter met een gevoel van schaamte voor wat er nu gebeurt. Voor een gebrek aan moed en verantwoordelijkheid.

Geen enkele niet waargemaakte belofte werd hem tot nog toe kwalijk genomen, maar het niet openbaren van de Epstein files? Dat gaat er zelfs bij Maga Mania niet in.

Niet alleen Wimbledon zag een verrassende heren dubbel

Tachtig jaar vrijheid, een verjaardag en de Tour kwamen samen in een deux chevaux

De ware aard van de 'ware' Amerikaan.

Welke keus hebben illegale migranten in Amerika nog?

Dat er politieke uitingen zouden zijn bij de voetbalvereniging was niet de afspraak, maar dat vond Yesilgöz onbelangrijk. 

Het schaamteloze slijmen van Rutte had effect. "Daddy" Trump bleef. aan boord.

Afgelopen weekend besloot Trump, in splendid isolation, om Iran te bombarderen. 

Trump moet zich deze week niet echt 'great' gevoeld hebben. 

Demonstraties zijn een doorn in het oog van de Amerikaanse president. Overigens zijn er ook hier partijen die vinden dat het recht aan banden gelegd moet worden. 

Gesprekken met Zeistenaren over hun vrijheid. Deel 4

Misschien moeten we het verbod op social media breder trekken. 

Een goed verhaal kan niet zonder een onverwachtse plotwending. Die van de Giro ontvouwde zich op weg naar Sestrière. Het deed me terugverlangen naar vroeger. 

Trump had geen waardering voor de Oekraïense verrassingsaanval. 

De politiek was een kort avontuur, misschien omdat Musk eigenlijk van Mars droomt

Welke rol trump zelf speelt in de huidige conflicten, is hem nog steeds niet duidelijk.

Ariadna komt uit Kiev. Na de inval van Rusland in Oekraïne vluchtte ze met haar pasgeboren zoontje naar Nederland en kwam in Zeist terecht. Haar man vecht in de oorlog.

Israël trekt graag de antisemitisme kaart om kritiek de kop in te drukken. Maar hoeveel onschuldige vrouwen kinderen en babies hebben ze zelf inmiddels gedood?

L'art pour l'amour propre.  De kunst voor de zelfliefde zal Amerika groot maken.

Gebrek aan fatsoen is voor zover ik weet geen misdaad. Daarnaast ben je onschuldig tot schuld is bewezen.  Hoe gaat een rechter de gebeurtenissen in Wageningen wegen en waarom is dat belangrijk? 

Soms bestaat het risico dat "voor wat, hoort wat" op de loer ligt.

Na jaren stilgestaan te hebben, deed klok aan mijn muur het ineens weer

Mijn kat ligt languit op de bank en ik denk aan Auschwitz

De kinderwens van trump

Witte rook, Xi op het Rode Plein, Europadag en trump met lege handen. 

Het zijn vaak de autoritaire types die oorlogen niet herdenken maar willen vieren. 

Vanavond zijn we twee minuten stil. Maar, als we niet zien dat "nie wieder" nu is, waarvoor dan? 

Het was een sober correspondence dinner, zonder komiek en zonder president. 

Er zit een lek bij de FBI en trump wil de onderste steen boven hebben. 

'What's in it for Ukrain?' Alles heeft een prijs, maar wat als je voor de prijs die je betaalt niets terugkrijgt?

Langs de Keutenberg tijdens de Amstel Gold Race 2025

De republikeinse senator Murkowski leert ons wat principes waard zijn.

De Amerikaanse president onderging zijn APK

Ik zal hem nooit rijden, maar mijn God wat was 'de hel' dit jaar een prachtige koers. 

Met zijn grote mond probeert Trump zich voor te doen als iets wat hij absoluut niet is; heldhaftig. 

Afgelopen week was ik stil, bang. Echt bang omdat ik me afvraag hoe lang de Westerse rechtsstaat nog stand houdt. De opkomst van politici die het recht als eenrichtingsverkeer in hun eigen gereedsschapskist zien.

Terwijl Amerika volledig op drift geslagen is, een zinkend schip dreigt te worden, gooit Trump de stuurman over boord. 

Demonstreren is een democratisch recht. 

China wil weten of Trump zijn bluf durft uit te spelen. 

Hoe groot zijn afkeer van Europa ook is, met pasen zou Vance graag Rome en misschien wel de Paus bezoeken. 

Het demonstratierecht in Amerika is per decreet ingeperkt. Met behulp van AI wordt er actief gezocht naar verdachten.

Afgelopen week overleed George Foreman. Toen Trump weer eens alle verantwoordelijkheid ontweek moest ik aan hem denken. 

J.D.Vance benadrukte nog maar eens hoe enorm betrokken hij is bij Groenland.

gewoon,

zo'n alledaags woord

twee lettergrepen

zo vertrouwd

dat

je er niet over nadenkt

haar verborgen schoonheid

schuilend in het alles omvatten:

wie je bent,

wat je bent,

zélfs

de vrijheid om te kiezen

twee lettergrepen

die

tussen neus en lippen vertellen

waar je vandaan komt

Niels ®elen

<< Douane                                                                            Feind hört mit>>

Watergate 2.0 tekende zich af op het best beveiligde medium van onze tijd, de mobiele telefoon. 

Om willekeurige redenen worden toeristen, wetenschappers mensen met een niet Amerikaans paspoort of blank uiterlijk, zonder verdere reden geweigerd of vastgezet. Wie het niet eens is met Trump, is niet welkom. 

Met de onthullingen van The Atlantic worden de eerste gevolgen van incapabele ministers in Amerika pijnlijk duidelijk. Dit is nog maar het begin, maar ik twijfel er niet aan dat de geheimen van Amerika en de NAVO inmiddels op straat liggen in landen als Rusland, Iran, Israël en Turkije.

De ondraagelijke lichheid van het bestaan is dagelijks terug te vinden aan de tafels van vandaag inside. Mensen die wijsheid afmeten aan het aantal mensen dat achter ze aanloopt, maar in feite een karikatuur van zichzelf zijn.

Trump mocht met Poetin bellen. Poetin was nog even druk met zijn vrienden. 

Oorlogsretoriek gaan we liever uit de weg.

Toen Trump voor het eerst besloot om zich verkiesbaar te stellen, wist Obama precies wie hij was, wat er op het spel stond en hoe hij daarmee moest omgaan. Toen Rutte naar het Witte huis vertrok voor een gesprek met de Amerikaanse president Trump, wist hij met wie hij aan tafel zat, maar had hij geen flauw idee wat er speelde en wat daarmee te doen.

Vandaag belt Trump met Poetin over de vrede in Oekraïne. De eisen van Rusland liegen er niet om. 

Het gedrag van Mark Rutte in the oval office was beschamend, zijn conclusies over het gesprek dom en naïef. 

De kaarten zijn opnieuw geschud. Steve Witkoff is zojuist geland in Moskou om te onderhandelen over een bestand in Oekraïne.

Dat  Amerikanen Engels moeten gaan spreken, wordt nog een uitdaging.

Het lukt me steeds minder goed om respect en geduld op te brengen voor Trumpaanhangers.

De woorden van populisten houden meestal niet lang stand. Dat maakt ze ook niet uit, wat telt is de macht.

Loyaal werd representative Al Green tijdens the state of the union uit de zaal verwijderd.

De vliegeraar, 1984, het dagboek van Anne Frank, er verdwijnen boeken uit de Amerikaanse bibliotheken en dat is niet zonder reden.

In 43 dagen heeft Trump het mes flink in de Amerikaanse economie gezet. Hitler had er iets meer dan 50 nodig om de democratie te slopen.

Een man die soms in een schuttersput slaapt, werd schaamteloos afgeserveerd door een man die slechts de putten van zijn golfbaan op Mar a Lago van dichtbij gezien heeft. 

Waar Zelensky, op advies van de Trumpfluisteraar, excuses voor moet maken is mij totaal onduidelijk. 

Wie wordt de Amerikaanse Robespierre?

De woordvoerster van het Witte Huis was in de war. Dat zorgde ervoor dat ik het even niet meer begreep. 

Wat zou ik godverdomme graag ongelijk hebben. Ontdekken dat ik leidt aan tunnelvisie of in een slechte droom beland ben.

De eerste tekenen van een zuivering van de militaire top worden zichtbaar.  

Samen met Rusland kleurt Amerika de kaart van het nieuwe Oekraïne in

Ben van der Burg vindt het een goed plan om de wereld even stil te zetten. 

Making America great again, gaat misschien wel het beste als een dictator het roer overneemt. 

Zoals wel vaker komt spijt voor de zondebok vaak te laat.

Trump is de man die het huis van zijn buurman verkoopt als die niet thuis is. 

Elke militiair in het Amerikaanse leger staat nu voor een moreel dilemma. 

Every military man in the American army is confronted with a moral dilemma.

English version (Peanut butter sandwich) below

Trump is nog niet klaar met de paus.

De dollarcent is zijn geld niet waard. 

De president van Amerika heeft voldoende tijd om zich druk te maken over de kunst.

De Amerikaanse president lijdt aan een ernstige vorm van excutive order disorder

Een domme FBI en CIA maken het makkelijker om grip te houden op het volk.  

De deals die Trump sluit zijn een manier om ons af te leiden van wat er werkelijk gebeurt.

Elon Musk laat er geen gras over groeien en zet ambtenaren buiten spel. 

Geen kans laat Trump onbenut om de schuld in de schoenen van anderen te schuiven.

De decreten vliegen in hoog tempo de deur uit

Het gemak waarmee mensen het uitvoerden, na een bezoek aan Auschwitz wist ik het even niet meer.  

Een tienjarige als machtigste man van de wereld. 

Colombia weigerde de vliegtuigen met migranten uit Amerika, Trump haalde woest uit en liet zien wat we van hem kunnen verwachten.

De oplossing voor Gaza van Trump is merkwaardig, maar wordt door Israël toegejuicht. 

Dagloners blijven massaal thuis, ambtenaren protesteren en Trump belt met Denemarken.  

Er is hoop. Echt waar, er is hoop. 

Er is een groot verschil hoe Trump met zijn tegenstandenrs omgaat en hoe andere politici dit doen.

In de Bruna moest mijn vriendin geduld hebben vanwege de tirade van een oudere man. 

Volkskrant interview door Fokke Obbema voor de rubriek 'Stervelingen'.

De eerste decreten zijn inmiddels getekend. 

Vandaag werd de eerste president van de Verdeelde Staten van Amerika beëdigd

Honden kijken met hun neus en vandaag komt mijn zoon thuis uit Australië

Terwijl Trump Groenland, Canada en het Panama kanaal wil veroveren, zit mijn zoon voorlopig zit hij veilig in Australië

Poetins hybride oorlog is de ultieme vorm van winnen zonder strijd. 

Klik hier voor het opinie artikel in de NRC

Het regime van Assad werd overeind gehouden door de verkoop van captagon. Soldatenmoed in een pilletje

Elon Musk was gekwetst, verdrietig over hoe onaardig de mensen op zijn X tegen hem deden. 

Mijn zoon zit in Australië, regelmatig schrijf ik hem over wat er hier op politiek vlak gebeurt. 

Een terugblik op het afgelopen jaar in een brief aan mijn moeder. 

De mussen doen zich gulzig tegoed aan een kerstmaal, Australië neemt een wet aan die verkiezingen veilig stelt van biljonairs, de koning houdt een toespraak en Wilders ontploft. 

Via open brieven heb ik het met mijn zoon over politiek die ons hier raakt  

Bij een interview op WNL had Pieter Omtzigt even behoefte aan een adempauze voor hij kon vertellen over onder andere de formatie met de PVV.

Mijn zoon zit in Australië in open brieven houd ik hem op de hoogte over de politieke kwesties en het nieuws bij ons.

Afgelopen week werd de dictatuur van Assad in Syrië omver geworpen door de rebellen. De vraag is wat er nu gaat veranderen.

Mijn zoon zit enige tijd in Australië regelmatig schrijf ik hem over het belangrijke nieuws bij ons. 

Ondanks het internationale arrestatie bevel voor Netanyahu en Gallant, vertrok Wilders doodgewoon naar Israël voor een praatje in de Knesset

Terwijl het politieke landschap in het Westen steeds grimmiger wordt, zit mijn zoon in Australië. Ik schrijf hem over wat hier gebeurt.

De motie van VVD kamerlid Bente Becker deed veel stof opwaaien. 

Regelmatig schrijf ik naar mijn zoon in Australië over de politieke gebeurtenissen om ons heen. 

De plannen van Trump ten aanzien van de Amerikaanse legertop zijn zorgwekkend. Vormen zij een opmaat tot het om zeep helpen van de democratie?

Klik hier voor het opinie artikel in de NRC

Populistische beloftes zijn verleidelijk als de pot met goud aan het einde van de regenboog.

Nu mijn zoon in Australië zit, houd ik hem in brieven op de hoogte van de politieke gebeurtenissen bij ons.

Eindelijk was er een staakt het vuren (niet voor iedereen), maar om te hergroeperen. Niet omdat men naar een oplossing snakt

Terwijl het politieke landschap in het Westen steeds grimmiger wordt, zit mijn zoon in Australië. Ik schrijf hem over wat hier gebeurt.

Volgens het kabinet lopen sommige Afghanen geen gevaar als ze teruggestuurd worden naar het land. Ons beeld van die gematigde Taliban is een ander dan dat van de mensen die daar wonen. 

Terwijl het politieke landschap in het Westen steeds grimmiger wordt, zit mijn zoon in Australië. Ik schrijf hem over wat hier gebeurt.

De dank van Poetin voor de militaire steun uit Noord-Korea grenst aan hondsdolheid zo lijkt het.

In het debat over de voetbalrellen, vlogen meer racistische opmerking door de kamer dan Russiche Drones richting Oekraïne. 

Terwijl het politieke landschap in het Westen steeds grimmiger wordt, zit mijn zoon in Australië. Ik schrijf hem over wat hier gebeurt. Na een gesprek met een oud klasgenoot vroeg ik me af wie er van Wilders eigenlijk mogen blijven?

 het politieke landschap in het Westen steeds grimmiger wordt, zit mijn zoon in Australië. Ik schrijf hem over wat hier gebeurt. Ajax - Maccabi liep uit op rellen. Al snel riep men Antisemitisme, Jodenhaat en pogrom. Ik zag natuurkunde. 

Dat Trump de verkiezingen wint mag onbegrijpelijk zijn, maar tegelijk zag je het aankomen. In een brief aan mijn zoon die voorlopig in Australië zit, schrijf ik over mijn angst voor de gevolgen. 

Terwijl Elon Musk geld uitdeelt aan kiezers in swingstates, kwam The Cure met een nieuw album. Ik moest het mijn zoon in Australië laten weten.  

Na de overstromingen in Valencia, schrijf ik mijn zoon in Australië over verwachtte asieltsunami's van de PVV, zondebokken en het gebrek aan beleid van Wilders. 

Drie jaar geleden nam de Taliban de macht over in Afghanistan. Afghanen die Nederlandse diplomaten en militairen hielpen en beschermden zouden asiel krijgen in Nederland.

Klik hier voor het opinieartikel in NRC over het kabinetsbesluit om Afghaanse bewakers geen asiel te verlenen in Nederland.

Etappe 2 Opole – Legnica 156,9km

Legnica 3-9-2024

Beste Tom,

De etappe van vandaag is een ouderwetse Vuelta etappe. In de verzengende hitte, rijden we over lange rechte wegen waar je voorbij de horizon kunt kijken. Wegen waarop ik me door het aanwezige verkeer geen minuut veilig voel en waar je, zonder uit het zicht te raken, minuten voorsprong op je achtervolgers kunt hebben. Het valt niet mee om in de juiste ontsnapping te zitten, maar er is geen weg terug en elke kilometer verder weg van Auschwitz is er één.  

De meeste uitbraken sneuvelen overigens voor het einde. Van iedereen die het destijds geprobeerd heeft, is het maar weinigen (196 vertelde onze gids) gelukt om daadwerkelijk uit de handen van de jagende Duitsers te blijven. De meesten waren Polen die de omgeving kenden en omdat ze de taal spraken om hulp konden vragen.

Anne en haar zus Margot ontkomen aan Auschwitz omdat Anne schurft krijgt en ziek wordt. Om aan te sterken en later nog ingezet te kunnen worden op andere werkkampen worden ze overgeplaatst naar Bergen Belsen dat even ten zuiden van Hamburg, diep in Duitsland ligt. Ergens eind februari, begin maart 1945 overlijden ze beiden in het kamp. Margot, ernstig verzwakt door vlektyfus, valt van haar bed en sterft bijna direct aan de gevolgen van haar val. Anne overlijdt, volledig uitgeput, korte tijd later.  

Auschwitz, waar vader Otto in een ziekenbarak ligt, wordt op 27 januari 1945 bevrijd door de Russen. In de saaie rit van vandaag draaien mijn benen en maalt mijn hoofd rond de gedachte dat Anne’s ontsnapping aan Auschwitz waarschijnlijk haar dood betekende.

Groet

Niels

Etappe 3 Legnica – Cottbus 165 km

Cottbus 4-9-2024

Beste Tom,

Na drie of vier dagen, je kunt de klok er op gelijk zetten, ontstaan in groepen de irritaties. Die eerste scheurtjes in het gezelligheidsporselein werden gisteren langzaam zichtbaar bij ons. Maar vanmorgen, dag 4 dus, braken kop en schotel. 

In de aangereden kat, egel en ree zag ik nog geen voorteken. Het was de dode witte duif langs de wegberm die weinig goeds voorspelde. Tijdens etappe drie, nog niet halverwege onze tocht, onweerde het. Een wolk die, in ieder geval boven mijn hoofd wat bleef hangen. Om een statement te maken, overwoog ik serieus om bij de ravitaillering door te fietsen. De 140 kilometer die nog resteerden zou ik boos blijven. Mokken zoals kleine kinderen dat kunnen. Door de prachtige bossen langs de route viel ik uit mijn rol. Zo sterk zelfs dat ik vergat te klagen over de paar kasseienstroken die we passeerden. Soms, als iemand naast me kwam fietsen, keek ik nog wel wat stoïcijns voor me uit. 

Drie vier, dagen deden de volgepropte veewagons over de reis van Westerbork naar Auschwitz en ik me maar aanstellen. 

Groet,

Niels

Cottbus – Wittenberg 145 km

Wittenberg  5-9-2024

Beste Tom,

Op het linkerglas van mijn bril kleeft een zoutkorst en ik voel dat mijn lippen beginnen te scheuren. Ik moet drinken, kleine slokjes, maar het water uit mijn bidon smaakt niet. Voor mij zie ik jongens hun hoofd koelen met het water uit hun drinkflessen. Een zinloze actie omdat het lauw, bijna warm is. Die laatste vijftig kilometer ben ik er ook liever zuinig mee.

Langs de wegen hangen zonnebloemen uitgeput aan hun stengels. Hardwerkende boeren kneuzen de mais en ik laveer me veilig in de staart van het peloton door de dag. Mijn benen staan op standje eco. Er mag geen energie verspild worden. Ze weten dat er morgen nog een dag is, en overmorgen en de dag daarna. Mijn hoofd neuriet. Hij kijkt vooruit, ziet niets. Hij denkt niet na hij fietst. Trappen alsof je niet weet of er een einde aan deze dag, aan deze tocht, dit avontuur komt. Soms, als we een spoorweg overgaan, denk ik: zouden ze toen tijdens de tweede Wereldoorlog… Hier overheen? 

Dan zie ik ze zwoegen op de akkers. Met amper iets te eten of drinken, sparen ze elke druppel energie. Leven ze om de volgende dag te halen. 

‘Af en toe,’ zeg ik tegen Joost die naast me fietst, ‘ben ik de weg kwijt op deze wereld. De Hamas aanslag van 7 oktober keur ik echt niet goed. Maar, hoe kan een volk dat dit alles is overkomen, een ander volk zo vernederen?’

Groet,

Niels

Etappe 5 

Wittenberg – Haldersleben 122 km

Haldersleben 6-9-2024

Beste Tom,

Variatie zat er in het menu van Auschwitz niet. Dagelijks kregen de gevangenen een paar sneden brood, een bruine drap die voor koffie door moest gaan, een paar slokken water en soep waar van alles in dreef wat niets met voeding te maken had. Hoewel er van gastronomie geen sprake was, wisselden de vrouwen van het kamp dagelijks recepten met elkaar uit. Humor als een vorm van coping en voor Arnon Grunberg, wiens moeder het kamp overleefde, misschien wel de inspiratie vormde voor het schrijven van het boek Fantoompijn. Het verhaal van Robert G. Mehlman die faalt als romanschrijver en in plaats daarvan succes heeft met een kookboek. De Pools Joodse keuken in 69 recepten. 

Ik weet dat er op de kampen voorstellingen werden gehouden. Muziek, toneel en cabaret. Voor en door de Duitsers opgelegd vermaak. Maar ik vroeg me af wat er ’s avonds in de barakken gebeurde als de SS niet keek. Ik ben zo nieuwsgierig naar degene die een hilarische imitatie van de kampcommandant wist neer te zetten, een persiflage van Hitler durfde te geven waar Chaplin als Great Dictator nog een puntje aan zou kunnen zuigen.  

Groet,

Niels

Etappe 6 

Wittenberg – Bergen Belsen (Hermannsburg) 136 km

Station Bergen Belsen   7-9-2024

Beste Tom,

Sinds we Auschwitz achter ons gelaten hebben, is er weinig dat nog herinnert aan een oorlog. Heel af en toe passeren we een zwerfkei in een dorp met een tekst erop, maar daar blijft het dan ook wel bij.  Zelfs de plek waar ooit de oude grens tussen Oost- en West Duitsland liep, zou je ongemerkt kunnen passeren. Alleen een bruin bord aan de verkeerde kant van de weg herinnert nog aan het ijzeren gordijn. In tegenstelling tot de rit die ik ooit vanuit de landingsstranden van Normandië  terug naar Nederland maakte, lijkt de oorlog hier aan het zicht onttrokken. Verborgen achter sobere boerderijen, eindeloze akkers en boscomplexen. 

Hier in Bergen, het oefenterrein waar ik je eerder over schreef, komt het pas weer naar boven. Ver buiten het zicht van de Fransen Britten en Russen, creëerde Hitler deze plek om een leger te trainen. De invasie met tanks, artillerie, infanterie en genie in het grootste geheim voor te bereiden. 

De schietbanen, kazernes en veel andere gebouwen van toen zijn nog steeds in gebruik door NAVO-troepen. Als jong luitenant was ik er ooit te gast in een oud jachthuis van Hitler dat de Britten gebruikten als officiersmess. 

Meerdere malen hadden ze geprobeerd om de adelaars met hakenkruizen die in de stenen vloer ingelegd waren te verwijderen. Omdat de contouren zichtbaar bleven en een geheel nieuwe vloer leggen te kostbaar was, kozen ze voor een praktische oplossing: een tapijt. 

Groet

Niels

Etappe 7

Bergen Belsen – Vechta 155 km

Vechta 8-9-2024

Beste Tom,

Het is aardedonker als mijn fiets over de laatste kasseienstrook stuitert. Met de zaklamp van mijn telefoon schijn ik langs de bosrand waar ergens de wagon moet staan waar ik ga slapen. Bij het binnenkomen schrikt een vleermuis op. In paniek vliegt het beest, zo groot als het stuur van mijn fiets, de wagon rond en donder ik bijna achterover het treinstel uit. Ik ril. Niet van de kou, nog niet, maar van deze plek. Een weg terug is er niet meer, maar terwijl ik mijn fiets tegen de voorkant van de wagon parkeer, vraag ik me af waarom ik dit wilde.

Met mijn koerstrui en een regenjasje om mijn benen gewikkeld, ga ik op het dunne matje (de enige luxe die ik mij vannacht permitteer) liggen. Ik ben alleen, maar destijds werden de wagons volgepropt met zo’n vijftig mensen waardoor liggen onmogelijk geweest moet zijn. Achter de wagon loopt iets door het bos en in de verte blaft een hond. Een grote hond, zo’n Duitse herder misschien wel. Stijf lig ik op het matje en staar gespannen naar de deur waar ik zelf ook door naar binnen gekomen ben.

De hond blaft opnieuw. Vergis ik me, of klinkt het nu dichterbij? Ik moet plassen, durf eigenlijk niet, maar ga toch. In de verte slaat de kerkklok middernacht en met de tijd kruipt ook de kou onder mijn huid. Er is hier teveel gebeurd om te kunnen slapen, toch slaat de vermoeidheid van het fietsen toe. Even val ik weg tot er een auto met groot licht vlak voor de wagon langsrijdt. Mijn hartslag schiet voelbaar omhoog en muisstil druk ik me zo plat mogelijk tegen de bodem van de wagon. Ze hebben met niet gezien en rijden, zoals ze elk uur doen, voorbij zonder het treinstel te controleren. 

Er zijn momenten waarop mijn ogen even dicht geweest moeten zijn, dat ik even weg was, maar echt slapen lukt me niet. Zodra het licht wordt, pak ik al mijn spullen weer in. Buiten spring ik op de fiets en sprint zo hard en ver mogelijk weg van hier.

Groet,

Niels 

Etappe 8

Vechta – Westerbork 144 km

Zeist 9-9-2024

Beste Tom,

Dat de laatste etappe voorbij glijdt, hoef ik jou niet te vertellen. Zadelpijn, vermoeidheid, slechte benen, door de geur van de stal bestaan ze niet meer. Na het eerste uur trapten we ons een tijdlang geluidloos naar Westerbork. Tussengelegen kilometers die afgelegd moesten worden, maar er voor niemand nog toe deden. 

In die stilte dacht ik terug aan de dag ervoor. Aan het begin van de rit stopten we bij Gedenkstätte Bergen Belsen, het voormalige concentratiekamp.

‘Op het terrein waar zelfs de vogels niet fluiten’, vertelde iemand me de eerste keer (1993) dat ik daar ooit was. Die keer was het waar. Ervoer ik “schuldig landschap”. Toen ik er gisteren aankwam, was het anders. Net na zonsopkomst stond aan de bosrand achter de massagraven een tiental reeën, ik spotte twee keer een vos en hoorde spechten, mussen, eksters en merels. 

Toen de rest van de groep aankwam, liepen we gezamenlijk naar de grafsteen van Margot en Anne Frank. Zachtjes lazen sommigen van ons de teksten op de stenen van de massagraven: 

hier ruhen

2500 toten

April 1945

Volledig in beslag genomen door het litteken dat de geschiedenis hier door het land getrokken had, hoorden ze nog geen vogel fluiten.

Groet

Niels

Rustdag

Zeist 11-9-2024

Beste Tom,

Na acht dagen fietsen, moesten mijn benen gisteren even wennen aan het niets doen. Uitslapen, uitpakken, een ochtendwandeling met Cristel (mijn trouwe en hoogstpersoonlijke rondemiss). koffie, een beetje door mijn huiskamer drentelen tot de wasmachine laat weten dat ze klaar is voor de volgende ronde, nog een koffie. Ik inspecteer de koelkast en maak een boodschappenlijstje, verzorg mijn fiets en doe haar een paar nieuwe bandjes cadeau. Misschien nog een koffie? 

Kort overweeg ik om een klein rondje te gaan fietsen, maar de dreigende lucht is voldoende reden om dit mijn net gesoigneerde bicyclette niet aan te doen.

‘Arbeid,’ leg ik mijn fiets uit, ‘is kracht keer de verplaatsing. Het is middelbare school natuurkunde. Een les die Anne misschien in het achterhuis kreeg. Als je hellingen, afdalingen, wind en rol- en andere weerstanden niet meerekent, hebben we in acht etappes samen een slordige honderdvijf-miljoen joules aan arbeid geleverd.’

Er zijn geen koersen die starten onder een boog waarop Arbeit macht Frei  te lezen valt, maar wij reden hem. Vijftien fietsers, een klein peloton of liever een lange ontsnapping. Het was niet de verrichtte arbeid die ons vrij maakte. Het is onze vrijheid, de luxe waar wij in leven, die het mogelijk maakt om een tocht als deze te maken. 

Groet,

Niels

Etappe 6 

Wittenberg – Bergen Belsen (Hermannsburg) 136 km

(niet eerder gepubliceerd dagboek fragment)

Hermannsburg 7-9-2024

Beste Tom,

Uit de aanhangers van de vele trekkers die ons de afgelopen dagen gepasseerd zijn, waait een soort zaagsel. Snippers van de geoogste maïs die ingekuild moet worden. Opgeslagen om later gebruikt te kunnen worden als veevoer. De techniek van het pletten en scheuren van de maïs, ontstond toen een Amerikaanse boer zich vergiste. Een foutje dat positief uitpakte en leidde tot een hoger eiwitgehalte in het voer. Niet alleen nam de melkproductie van zijn runderen toe, hij hoefde ze ook minder hooi en stro  te voeren. 

Om de kleding te ontluizen en tyfus te bestrijden werd er in diverse vernietigingskampen gebruik gemaakt van het door IG Farben geproduceerde Zyklon B. Toen een van de gevangen tijdens dat proces deze pesticide inademde en er aan overleed, begonnen de Duitsers er in Auschwitz mee te experimenteren. Vreselijke testen op mensen met als doel om de juiste dosering te vinden. Het middel, en daar ging het de Duitsers uiteindelijk om, was zeer effectief en efficiënt. Hoewel men in sommige kampen de Joden bleef vergassen met koolstofmonoxide, uitlaatgas, vond Zyklon B zijn weg ook naar concentratiekampen als Ravensbrück, Mauthausen en Neuengamme.

Viagra, penicilline, röntgenstraling, champagne, theezakjes, de psychedelische effecten van LSD, het kneuzen van maïs en Zyklon B, allemaal ontdekt door toeval. 

Groet,

Niels

-Opinie-

-Niets Rechtvaardigt 7 oktober, maar 7 oktober rechtvaardigt alles- denk ik als een Israëlische vrouw in Berlijn haar standpunten over Gaza deelt. Zojuist heb ik een lezing gegeven over de vervaging van ethische normen in een oorlog. Ze benadrukt het aantal gesneuvelde Israëliërs en haalt haar schouders op over het aantal dode Palestijnen. Hoeveel het er ook zijn, het weegt nooit op tegen wat de Israëliërs is aangedaan. Bovendien zijn het terroristen, dat zou ik na mijn missie in Afghanistan en gevechten tegen de Taliban, toch moeten begrijpen. 

De aanslagen van Hamas juich ik niet toe, geenszins zelfs, maar vind al enige jaren dat Israël onder het mom van zelfverdediging met buitenproportioneel geweld antwoordt. Rechtvaardigt ze enorme nevenschade, onder het mom van zelfverdediging. Ik probeer het te begrijpen, maar loop zelf vast in de vraag hoe een volk dat ooit zo geleden heeft, dit een ander volk aan kan doen.

Een reden om zich in te houden is er voor Israël niet. Elk geweld vraagt om vergelding met zwaardere middelen. Gesteund door Amerika beantwoordt ze de meeste VN-resoluties graag met de tegenaanval zoals onlangs tegen Guterres. Zonder de VN zou het land nooit hebben bestaan, maar dat lijken ze vergeten te zijn. Liever dreigen ze tussen de regels door met de geschiedenis die daaraan voorafging. Een verleden dat het land ertoe dwingt om zichzelf te mogen verdedigen. En in de ogen van Israël is de aanval (denk aan onder andere de zesdaagse oorlog of recent de ‘pieper’ overval) nu eenmaal de beste verdediging. 

Zeist 9 oktober 2024

Lieve Joyce,

Het is ergens begin mei 2018 als er commotie ontstaat rond de aankomende dodenherdenking. De actiegroep “geen 4 mei voor mij” heeft protesten aangekondigd en wil tijdens de twee minuten stilte een luchtalarm af laten gaan. Wat vrienden die voor diverse media werken, peilen mijn mening als veteraan. Ze gaan ervan uit dat ik er als gestoken op zal reageren, maar ik haal er mijn schouders over op. 

‘Het is niet chic,’ laat ik weten, ‘ik hoop alleen dat die mensen zich wel realiseren dat hun recht om dit te doen, betaald is met de levens waar we een paar minuten stilte voor houden.’ 

Alsof het fatsoen me verplicht de demonstranten te veroordelen, houden de vragen aan. Juist ik zou boos moeten zijn, maar in plaats daarvan leg ik ze uit hoe ik herdenk. Dat tijdens die twee minuten stilte, de oorlog die in mij huist een luidruchtig zwijgen is.

‘Schreeuw maar’, schrijf ik op die 4e mei. 

Schreeuw maar

Alstublieft schreeuw. Minutenlang

Schreeuw je longen in vrijheid naar buiten

Na vlug een hapje gegeten te hebben, sta ik in Fluor Amersfoort bij een concert van God mag weten wie. Een bandje uit mijn tijd, wat niet alleen op valt te maken aan de grijze haren van de bandleden, maar veel meer nog aan de mensen om mij heen. Net als ik vijftigers. Sommigen in longsleeves (The Breeders – Last Splash) die herinneren aan concerten uit begin jaren negentig. 

Het concert is een verjaardagscadeau van Steph, al sinds onze dienstplicht een van mijn beste vrienden. Mijn benen wiebelen, dansen kun je mijn versleten bewegen nog nauwelijks noemen, wat op het ritme van de muziek. Na elk nummer klap en juich ik enthousiast en zoek zonder succes naar een nummer dat ik herken waardoor mijn geheugen het direct zal koppelen aan de naam van de band.

Misschien dat mijn geheugen, voordat we naar huis gaan, een haakje vindt in de toegift. Het moment dat de band zich voorstelt als geheel en/of individueel door te vertellen wie er schuilgaat achter de toetsen, de bas, de drums, gitaar en zang. Maar de band bestaat lang genoeg om dat als overbodig te beschouwen. Pas op het toilet durf ik stiekem op het internet te zoeken naar het programma van Fluor.

‘Wat was Daryll-Ann goed hè’, zeg ik nonchalant in de auto op weg naar huis tegen Steph. Vroeger zouden we nog tot vroeg in de ochtend de kroeg in gegaan zijn. 

N˚ 117

Berlijn 14-09-2024