Cycloop

De eenogige cycloop die op intimiderende wijze boven de verzengende hitte van de Provence uittorent. 

Caromb, 14 juli 1994

   Een godvergeten Con ben je, un salop, maar ça m’en fou. Het kan me geen reet schelen want ik zal het niemand vertellen. Net als iedereen zal ik lachend zeggen dat je mijn vriend bent, een grote vriendelijke reus. Maar over je ware aard, over de arrogantie waarmee je jouw plek in de Vaucluse, in de Provence claimt, zal ik zwijgen.

   Een reus? Laat me niet lachen. Een cycloop, een eenogige albino ben je die ’s nachts met dat ene rode oog de angstvallig de omgeving bewaakt om te voorkomen dat iemand je stiekem zal verschalken. Een misbaksel dat ons op slinkse wijze probeert te verslaan. Je stijginspercentages en lengte zijn nog niet genoeg. Nee, het is je helse hitte en de zwermen vliegen die je uit je witte puist laat stromen. Plagen die je verbloemt met het geluid van krekels en de geur van lavendel uit het dal omdat je een lafaard bent. 

   Simpson had het al begrepen, er is geen eervol aankomen op jouw rug. Omdat afstappen geen optie is, overweeg ik zijn advies te volgen: vallen, opstaan en daarna sterven onder jouw priemende blik. Maar ik weiger, ik doe het niet. Simpelweg omdat ik het je niet gun. Ik ben de tatami opgekomen om je in een keer zonder stoppen op je rug te leggen. Na het volle ippon zal ik me zelfvoldaan van je rug af laten glijden. Je voet zal aan de mijne liggen als ik ontspannen geniet van koud bier en van onderaf op je neer kijk.

   Natuurlijk is er de bewondering van mensen die je met hun auto’s toelaat op je gladde flanken. Mensen die niet komen voor een eerbetoon of respect. Doctoren die gekomen zijn om ons renners voor gek te verklaren met een foto voor het nageslacht. Toeschouwers die je vanuit hun geopende venster manen vol te houden met een meelijwekkende tik op je kont. Die je op de top voorzien van een koud infuus en een droge dwangbuis.

   Elke trap die ik je geef, herinnert me aan le con die je bent. Mijn vijand, mijn antagonist. Liever zou je een Nemesis zijn die mijn overmoed bestraft. Ondanks alles zal ik je, op de dag dat we elkaar weer ontmoeten, je als een oude vriend begroeten en je opnieuw beleefd voor mij laten buigen.

Niels ®elen

schaamte>>