Dekens

Mijn kat ligt languit op de bank en ik denk aan Auschwitz

   Mijn kat is een erfenis. Een nalatenschap uit een huwelijk van lang geleden. Zij ging naar een flatje, de poes kon niet mee. Ik ben geen huisdieren type, maar ze is er en daar loop ik niet voor weg. 

   Katten slapen, eten, mauwen en gaan weer slapen. Languit liggend op de plek waar ik zelf wilt zitten, geniet ze van de kam die ik gebruik om het losse haar uit vacht te borstelen. Geen periode waarin ze meer haar verliest dan wanneer de zomer zich opdringt, haar ouderdom maakt het alleen maar erger.

   het duurt niet lang voor er op de bank een kluwen dikker dan een flinke bol wol ligt. Het doet me denken aan de vitrines van Auschwitz. Waar je na een kamer met een berg schoenen stilschamend staart naar de 7000 kilo haar die achter het glas ligt. Afgeknipte lokken van vooral vrouwen. Haardossen waar geld aan verdiend werd door er pruiken of kleden van te maken. Dekens die in de koude winters door het NAZI-regime verstrekt werden aan de arme Duitsers.

   Zonder het te weten werden hele families beschermd door de mensen die als schuldigen waren aangewezen voor hun armoede. Warm gehouden door een volk dat ze in het binnenst van hun ziel minachtten. 

Niels ®elen 

<<                                                                     Kinderwens>>