Political Pussy

Hoofdschuddend las ik het interview met Rutte in de Volkskrant. 

‘Sorry, maar we mogen Trump dankbaar zijn voor zijn Leiderschap’, merkt Mark Rutten in de Volkskrant op (20/12). Drie keer lees ik het artikel, elke keer bezorgt het me kippenvel. Zijn openlijke bewondering voor Trump, die hard op weg is om de Amerikaanse democratie om zeep te helpen, brengt me van mijn stuk. 

Dat ik twijfel of we in de  NAVO nog wel kunnen vertrouwen op Amerikaanse steun, is volgens Rutte volledig onterecht. Trump straalt volgens hem juist enorme betrokkenheid uit voor de NAVO. 

‘Ik ben toch echt weer, ja sorry, heel positief over wat Trump heeft gedaan. Hij heeft de lijntjes geopend naar Poetin en is absoluut niet naïef over hem’. 

Meer dan één telefoontje, over een onbewezen drone aanval, had Poetin niet nodig om een dreigende vrede in Oekraïne te torpederen. Één belletje waarmee Vladimir niet alleen de naïviteit van Trump blootlegde, maar veel meer nog waar zijn loyaliteit daadwerkelijk ligt.

Trump’s toewijding aan de NAVO sneuvelde overigens drie paar dagen na het interview. Het moment dat hij zijn ambities om Groenland in te lijven nieuw leven inblies en Jeff Landry aanstelde als speciaal gezant voor Groenland. Niemand die Rutte er overigens naar vroeg.

Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat moreel leiderschap, en internationaal recht voltooid verleden tijd is. Vervangen voor nepotisme en pakken wat je pakken kan. Of zoals Trump zou zeggen:

‘Grab em by the pussy.’

Niels ®elen

Terminator>>