Gelukszoekers

Als de feiten er niet meer toe doen

   Het kan mij geen reet schelen ofdat asielzoekers zich niet veilig voelden in hun thuisland, ik wil dat wij ons veilig voelen in ons eigen thuisland.

   Alsof misdaad en geweld (al dan niet tegen vrouwen) het exclusieve domein zijn van de buitenlander, de mensen die van origine uit een andere cultuur komen, claimt de “echte Hollander” op social media het fatsoen. Dat het merendeel van alle misdaden gepleegd wordt door mensen die in Nederland geboren zijn (CBS) is niet relevant. Net zomin als net als het feit dat jaarlijks 20.000 beschaafde Nederlandse mannen zich schuldig maken aan kindersekstoerisme. 

   De feiten? Moeiteloos sneeuwen ze onder in de meningen die de algoritmes vullen. Voor mij vijftien jaar geleden al een reden om sceptisch te zijn over Social Media, maar daar heeft de huidige politiek geen boodschap aan. 

   ‘Mensen ervaren een asielcrisis,’ lieten Faber en Schoof immers waarmee ze gevoelens tot feiten promoveerden en getallen letterlijk een loos begrip. 

   De ervaren asielcrisis zorgt voor groeiend nationalisme. Een fenomeen waar ik me graag schuldig aan maak als het gaat om een WK, EK, een Tour of Olympische Spelen, maar in alle andere gevallen ben ik er sterk op tegen.

   Dat soort protectionisme klonk jaren geleden, tijdens de urbanisatie, ook in de grote steden. Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag, hadden het niet zo op de provincialen. Oorspronkelijke bewoners eerst. Maar de urbanisatie bleek onomkeerbaar. Gelukszoekers kwamen voor een baan, een bestaan en bleven de steden overspoelen.

   “Gelukzoekers”, spreken we liefst uit met in gedachten een bord vol spruitjes, maar wie naar B&B vol liefde, Boer zoekt vrouw of The Voice volgt, kan niet ontkennen dat we allemaal geluk zoeken. Het verschil is dat wij, witte Nederlanders, er natuurlijk recht op hebben. We zijn toch zeker niet voor niets toevallig hier geboren.

Niels ®elen