Heren dubbel

Niet alleen Wimbledon zag een verrassende heren dubbel

   ’Vandaag een saaie etappe,’ mail ik een vriend afgelopen zondag, ‘kunnen we mooi even bellen om de tijd vol te praten. Anders kan het op dinsdag, de rustdag, ook.’

   Zo op het oog is de rit naar Châteauroux eigenlijk een Vuelta etappe. Eindeloze vlakke wegen tussen de graanvelden door. De etappe bevat zelfs geen worst voor de neus voor avonturiers op zoek naar een paar punten die je een paar dagen in de bollen hijsen. Het is zo'n dag voor een kopgroepje van onbekende namen. Renners die als aas voor het peloton uit mogen zwemmen. De meute die tot een kilometer of vijftig voor de finish in een tempo rijdt dat ik als wielertourist nog kan volgen, maar vanaf dat moment het lijntje geduldig binnen hengelt.

   ‘Ze zijn gek,’ lacht Tadey na de finish om Matthieu en Jonas die er vanaf kilometer nul, de eerste tussensprint, samen invliegen. 

    Wat volgt is een koppeltijdrit van 168 kilometer tegen het peloton waar het alle hens aan dek is. Met een gemiddelde van vijftig per uur raast het duo Rickaert/Van der Poel over het vlakke land. Terwijl de jagers prooi lijken te zijn en zelfs renners als van Aert moeten lossen. Het peloton als hagedis die steeds grotere stukken van zijn langerekte staart verliest.

   Omdat ik de finish niet wil missen, heb ik met nog een kilometer of vijftien te gaan geen andere keuze dan om het laatste deel van mijn geplande wandeletappe af te wikkelen als een individuele tijdrit. Bezweet en uitgepierd, schakel ik thuis de tv aan. Mijn kat mauwt als een bezetene. Gezien de tijd, gok ik dat zen een hongerklop heeft, maar ik negeer haar. Ook mijn maag kriebelt, maar dat zijn zenuwen.

   Op het puntje van mijn stoel schreeuw ik naar Matthieu als hij onder het vod passeert. Om een paar honderd meter later te zien hoe een gekielhaald peloton over hem heen rolt en een zeezieke sprint in het binenland van Frankrijk afwikkelt.

   ‘Wat bezielde je?’ Han Kok, staat bij Mathieu, voor etappewinnaar Merlier heeft hij geen oog.

   ‘Ja,’ hijgt Matthieu lachend ‘Jonas vertelde in de bus dat hij een droom had om ooit eens op een Tour-podium te staan als combativité. Dus daar ging ik hem mee helpen vandaag.’

   Matthieu van der Poel, die al een week lang zijn benen uitwringt, voor de sprint van Philipsen, voor een etappezege en het geel, om te ontsnappen en het geel weer terug te pakken. Had zondag wel zin in een uitstapje, zoals Hijikata de Nederlander Pel op Wimbledon naar de herendubbel finale sleepte, sleurde Van der Poel  Rickaert naar het podium, maar won net niet. 

Niels ®elen

Deux Chevaux>>