Coquelicot

Ze kocht een ets als verlovingsring

   Coquelicot, een klaproos in het Frans is een coquelicot. Terwijl Cristel een paar etsen bekijkt, praat ik met Julie de kunstenares. Je mag ze nu dan misschien nog amper zien, maar in het voorjaar kleuren ze de lavendelvelden rood.
   Het gedicht van John McCrae, over de klaprozen na de slag bij Ieper in Les Champs de Flandre, kent Julie niet. Misschien omdat zij bij La Grande Guerre aan Magritte denkt, aan de dame in het wit met een paars boeket voor haar gezicht of de man met bolhoed die schuilgaat achter een appel.
   Cristel niet, die legt in een mengeling van Engels en Frans uit dat de bloem een symbool is voor herdenken en veteranen.
   ‘Le prix?’ het is een overbodige vraag. Haar ogen hebben allang verraden dat het werkje verkocht is. Dat ze hem mooi voelt als een bijzaak, ze ziet mij. De ets is een verlovingsring zonder dat we ons daadwerkelijk hoeven te verloven.
   ‘Coquelicot,’ slik ik mijn tranen weg, ‘is een woord dat over je tong rolt en aanzwelt als het kraaien van een haan.’
   Langzaam slenteren we door de straten van Moustiers-Sainte-Marie terug naar de auto waar het internet me vertelt dat het gedicht van McCrae vertaald is als Au Champ d’Honneur.
                                             

                                             Au champ d’honneur, les coquelicots
                                             Sont parsemés de lot en lot

Niels ®elen